Γράμμα στον άνθρωπο της πατρίδας μου.

"Μην με μαρτυρήσεις!
Και προπαντὸς να μην του πεις πως μ᾿ ἐγκατέλειψεν η ελπίδα!
Καθὼς κοιτας τὸν Ταύγετο, σημείωσε τὰ φαράγγια
ποὺ πέρασα. Και τις κορφὲς που πάτησα. Και τα άστρα
ποὺ είδα. Πες τους απὸ μένα, πες τους απὸ τα δακρυά μου,
ότι επιμένω ακόμη πως ο κόσμος
είναι όμορφος! " *

Μερικές φορές μου λείπει η Αθήνα. Η χαοτική Αθήνα? μου λένε.

Αυτή. Με τον κόσμο της. Με τον φόβο της. Με τον θόρυβο που χάνεται στα στενά.  Με το γεμάτο μετρό της. Με τα λεωφορεία που αργούν. Με την αγένειά της. Με την ανακούφιση ότι όλα πήγαν καλά. Με τα βιαστικά βήματα. Με τη κίνηση.

Με τα υψώματα που βλέπεις τα φώτα της ακρόπολης το βράδυ. Με την Αρεοπαγίτου και τους μουσικούς της. Τους μικροπωλητές με τα κοσμήματα. Οι ξένοι που τσακώνονται. Ο τύπος με τα παιχνίδια. Τα φώτα μέσα στη βροχή.
Όσο μουντή και να λένε πως είναι, θυμάμαι όταν έβρεχε όλα ηταν πανέμορφα. Και οι άνθρωποι φαινόντουσαν αλλιώς. Σαν να αισθάνονταν πιο ασφαλής.

Γιατί ξέρεις τι έχει η Αθηνα? Κύρος. Μια ομορφιά παλιά.. κι ας είναι μισοκρυμμένη στην αγχωτική καθημερινότητά της.

Έβρισκες να πας μόνος σε ένα σωρό μέρη. Είχες την ησυχία σου όταν την ήθελες.

Και εκείνη η θέα από ψηλά..
Τι πιο όμορφο από τα φώτα της ?.









* Κώστας Ουράνης .